เมื่อน้องๆ ในทีมมาถามผมเพื่อจะเตรียมข้อมูลไปทำรายการในช่องซูเปอร์บันเทิง ในเรื่องของวง "ดิ อินโนเซ้นท์" เพื่อรับข่าวที่พวกเขาจะกลับมารวมตัวกันออกคอนเสิร์ตใหม่ในเดือนตุลาคมนี้ ผมบอกกับเขาว่า ผมพูดเรื่องนี้ได้ยากในเวลาสั้นๆ
เพราะนัยและความหมายของวงดนตรีวงนี้ในความรู้สึกของผมมันทึ่ง มันซึ้ง มันมีความทรงจำที่ดีอยู่มากมาย...ชนิดที่นึกถึงด้านที่เป็นลบของพวกเขาไม่ ออก
วงดนตรีที่บทเพลงในอดีตของพวกเขาถูกเอามาทำครั้งแล้วครั้งเล่าของเมืองไทย นี่ไม่ค่อยมีนะครับ ยกเว้นแต่ 4 หนุ่มในนาม ดิ อินโนเซ้นท์ เท่านั้น
จากวงโฟล์คที่มีต้นกำเนิดมาจากราชบุรีที่ต้องบอกว่าค่อนข้างเชยในเนื้อหาและ รูปแบบ พวกเขาใช้เวลาไม่กี่ปีเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นวงดนตรีที่เท่ห์ในเนื้อดนตรี และกิ๊บเก๋ในเนื้อร้องจนกลายเป็นตำนานในที่สุด
ย้อนกลับไปสมัยปี 2526 (ซึ่งไม่ใช่ปีแรกที่อินโนเซ้นท์เป็นที่รู้จัก ก่อนหน้านั้นพวกเขาถูกรู้จักจากบทเพลง สอบตก และบทเพลง “เสียงจากแม่กลอง” อยู่แล้ว) ซึ่งเป็นช่วงปีที่พวกเขาเริ่มเข้ามายึดเมืองหลวงและกุมหัวใจของเด็กขาสั้น ...ผมย้ำว่าเด็กขาสั้น เพราะตอนนั้นถ้าเป็นด็กช่างกลหรือเด็กอาชีวะก็ต้องคาราบาวสถานเดียว เด็กขาสั้นก็หมายถึงสวนกุหลาบ สตรีวิทย์ เทพสิรินทร์ อัสสัมชัญ ฯลฯ
อัลบั้มชุดที่ว่าก็คือ “เพียงกระซิบ” ซึ่งผมว่านั่นคือความก้าวหน้าครั้งใหญ่ เพราะมันแน่นในแทบทุกทางและมันสร้างทางเพลงที่ชัดเจนและเป็นเอกลักษณ์ของพวก เขาขึ้นมา
จะมีก็แต่ ดิ อินโนเซ้นท์ และ แม็คอินทอช เท่านั้นที่ทำให้เด็กขาสั้นนึกถึงดนตรีก่อน
แต่แม็คอินทอชก็ไปได้ไม่ถึงไหน เพราะความสามารถอันจำกัดในเรื่องของการเขียนเนื้อร้อง...เนื้อเพลงของอินโน เซ้นท์นั้นเหมือนกับการบันทึกเรื่องราวบางอย่างที่เกิดขึ้นจริง มันไม่ใช่เหตุรายวันแบบคาราบาว แต่มันคือบันทึกแห่งยุคสมัย อาทิเรื่องของเด็กหอที่รวมหัวกันดูหนังสือก่อนสอบ (และไม่เคยได้ผลสักครั้ง) อย่างเพลงสอบตก ความในใจของเด็กหออย่างเพลงอยู่หอไปจนกระทั่งเพลงรักบัลลาดเศร้าๆ ที่ชีวิตวัยรุ่นต้องเจอ
ที่สำคัญการแบ่งสัดส่วนและคละเคล้าจนลงตัวระหว่างเพลงที่ สายชล ระดมกิจ ร้อง บทเพลงที่ ชาตรี คงสุวรรณ ร้อง และ เพลงที่ พีรสันต์ จวบสมัยร้อง ไปจนกระทั่งบางเพลงที่ เสรี ฉัตรวิชัย ร้อง มันสวยงามลงตัว คือ มันอยู่ในแนวทางของแต่ละคน แต่ก็อยู่ภายในกรอบของความเป็น ดิ อินโนเซ้นท์
ลักษณะที่เป็น Band ที่แข็งแกร่งแบบนี้ และสมาชิกทุกคนคือเฟืองที่ขาดไม่ได้นั้น เมืองไทยมีน้อยยิ่งกว่าน้อย อีกวงที่ผมนึกถึงก็คือ แกรนด์เอ๊กซ์ และนูโว
สำหรับอัลบั้มสตูดิโอชิ้นสุดท้ายของเขาคือ 10 นาฬิกา ผมว่านั่นคือการเติบโตของพวกเขามากที่สุดแล้ว ทั้งฝีมือการเขียนเพลง ความแน่นหนาในดนตรี และแน่นอนฝีมือกีตาร์ของชาตรี คงสุวรรณ จากนั้นพวกเขาก็ทิ้ง ดิ อินโนเซ้นท์ไป และหายตัวไปสู่งานเบื้องหลังแทน
น้องคนเดิมถามว่าเพลงที่ดีที่สุดของพวกเขาคืออะไร ผมตอบว่าผมไม่รู้ เพราะเพลงที่ยอดเยี่ยมของเขานั้นมันมีหลากแนว
เอาร็อกมันๆ ก็มีเยอะอย่าง ‘กระต่ายเพ้อ’ เพลงเก่าที่เอามาในกับ กีตาร์ ทอล์คบ็อกซ์โซโล่ยังกะ Peter Frampton เพลง ‘เห็นใจกันหน่อย’ กับการโซโล่ในสเกลบลูส์ขยี้แล้วขยี้อีก ‘เพียงกระซิบ’ กับกีตาร์ง่ายๆ แต่เท่ห์ชะมัด 14-16-18 วัยบริสุทธิ์ก็สามารถทำให้คุณยกมือขวาได้สบายๆ ไม่เคยคิดเลยเพลงเก่าก็เอามาทำเป็นร็อกได้มันส์ดี และที่ลืมไม่ได้คือเพลง บอกแล้ว กับงานโซโล่ที่ทำให้นึกถึง เอ็ดดี้ แวนฮาเลน ฯลฯ
ที่เป็นบันทึกของยุคสมัยก็เช่น อยู่หอ สอบตก เสียงจากแม่กลอง สาว 86 เมืองอะไร โลกใบเก่า ฯลฯ
สำหรับคนอกหักรักคุดรักเขาข้างเดียวคงไม่ลืมบัลลาดอย่าง ‘เพียงครึ่งใจ’ กับเสียงเปียโนเพราะๆ บทเพลง ‘สักวัน’ ที่งดงามไม่แพ้กัน ‘เพราะเธอหรือเปล่า’ เพลงที่ทำให้สาวที่ทิ้งเราไปต้องละลายด้วยความสงสาร ‘ฝากรัก’...เพลงลีลาหวานที่งดงามด้วยความบริสุทธิ์ ‘ฝันและใฝ่’ เพลงที่ให้คุณนึกถึงรักครั้งแรก ‘จะเอายังไง’ คำถามถึงคนรักที่ไม่รักดี ฯลฯ
เมื่อเพลงเจ๋งๆ มันเยอะเสียขนาดนี้ คุณจะให้ผมเลือกเพลงที่ดีที่สุดของเขาได้อย่างไร?
ที่มา:http://www.manager.co.th/Entertainment/ViewNews.aspx?NewsID=9520000080982
0 comments:
Post a Comment